براکتینگ در عکاسی چیست؟
براکتینگ یک تکنیک عکاسی است که به شما کمک میکند تصاویر بهتری بگیرید. این میتواند به معنای انتخاب از بین حالتهای مختلف یک عکس یا ادغام تصاویر در مرحله ویرایش باشد.
با استفاده از این روش، عکاسان صحنههای با کنتراست بالا را که فراتر از محدودیتهای فنی حسگر دوربین هستند، ثبت میکنند. همچنین، آنها فوکوس واضح در سراسر کادر را به دست میآورند که در یک تصویر واحد غیرممکن خواهد بود. براکتینگ کاربردهای کمتر رایج دیگری نیز دارد.
براکتینگ که فرآیندی برای تضمین کیفیت مطلوب تصویر است، بیشتر برای عکاسی منظره، خیابانی، معماری و ماکرو مفید است.
ثبت یک تصویر مشابه در یک سری عکس با تنظیمات مختلف دوربین، گزینههای بیشتری را برای انتخاب بهترین نتیجه نهایی به عکاس میدهد. علاوه بر این، امکاناتی را در پسپردازش، مانند تصویر با دامنه دینامیکی بالا (HDR) که در زیر میبینید، باز میکند.
در این مطلب، ما به بررسی عمیق براکتینگ در عکاسی، عمدتاً براکتینگ نوردهی، میپردازیم، اما به انواع دیگر نیز اشاره خواهیم کرد. همچنین به تکنیک HDR، ادغام عکسهای براکت شده برای دامنه دینامیکی بالا و انباشت عکسها برای عمق میدان بیشتر نیز خواهیم پرداخت.
چه زمانی از براکتینگ استفاده کنیم؟
وقتی مطمئن نیستید تنظیمات دوربین، نوردهی درست یا عمق میدانی دلخواه شما را ایجاد میکند. در این شرایط، چند عکس از یک صحنه با کمی تغییر در تنظیمات قبل از هر عکس بگیرید. بعد، بهترین عکس را انتخاب کنید.
شاید از بین سه عکسِ تصویر بالا، عکس میانی را انتخاب کنید، اما نوردهی آن کامل نیست. با این وجود، گرفتن چند عکس با براکتینگ و تنظیمات نوردهیِ کمی متفاوت، امکانات خلاقانهای در نرمافزارهای ویرایش عکس فراهم میکند. وقتی با تکنیکهای ویرایش عکس، این تصاویر را با هم ترکیب میکنیم، عکسی با نوردهی درست در تمام قسمتها خواهیم داشت. این به یک عکس بینقص نزدیکتر است.
ترکیب HDR (محدوده دینامیکی بالا) یا ادغام تصاویر در مرحله ویرایش، به خصوص با تکنیک فوکوس استکینگ (انباشت فوکوس)، به شما امکان میدهد به گستره نوری یا عمق میدانی برسید که حتی بهترین دوربینها هم نمیتوانند ثبت کنند. این کار، دنیای جدیدی از خلاقیت را پیش روی شما میگذارد.
مقایسه چشم انسان و حسگر دوربین
دوربینهای امروزی، با وجود فناوری پیشرفتهشان، هنوز به پای چشم انسان نمیرسند. با این حال، شباهتهایی بین آنها هست. هر دو (چشم و دوربین) از لنز برای فوکوس روی سوژه استفاده میکنند و دیافراگم دوربین، مانند مردمک چشم، میزان نور ورودی را تنظیم میکند.
هرچند فناوری پردازش تصویر بسیار قدرتمند است، اما مغز انسان در تحلیل و پردازش اطلاعات، بسیار قویتر عمل میکند. به همین دلیل، چشم انسان میتواند طیف وسیعتری از نور و سایهها را نسبت به یک عکس تکی که با بهترین دوربینها گرفته شده، تشخیص دهد.
اما دوربینهای دیجیتال در عکاسی با نوردهی طولانی یا ادغام تصاویر برتری دارند. این موضوع به ویژه در روزهای آفتابی که ثبت جزئیات هم در سایهها و هم در نقاط روشن دشوار است، صدق میکند.
انواع براکتینگ در عکاسی
در اینجا با انواع اصلی براکتینگ در عکاسی آشنا میشویم:
براکتینگ نوردهی: این رایجترین نوع براکتینگ است. معمولاً با تغییر سرعت شاتر انجام میشود، اما میتوان از تغییر دیافراگم یا ISO هم برای این کار استفاده کرد. وقتی در یک عکس، آسمان خیلی روشن و پیشزمینه خیلی تاریک باشد، ممکن است مجبور شوید تنظیماتی را انتخاب کنید که باعث شود بخشی از عکس خیلی تاریک (کم نوردهی) و بخش دیگر خیلی روشن (بیش از حد نوردهی) شود. براکتینگ نوردهی این مشکل را حل میکند و به شما کمک میکند تا جزئیات را هم در قسمتهای روشن و هم در قسمتهای تاریک عکس ثبت کنید.
براکتینگ فوکوس: در این روش، لنز روی نقاط مختلف تصویر، از نزدیکترین نقطه تا دورترین نقطه، فوکوس میکند. سپس این عکسها با استفاده از تکنیکی به نام "انباشت فوکوس" یا "فوکوس استکینگ" با هم ترکیب میشوند تا یک عکس داشته باشیم که تمام قسمتهای آن کاملاً واضح و در فوکوس باشد.
براکتینگ عمق میدان: در این نوع براکتینگ، چند عکس از یک صحنه با تنظیمات مختلف دیافراگم گرفته میشود. برای اینکه نوردهی عکسها یکسان باشد، باید سرعت شاتر یا ISO را هم تغییر دهیم. سپس میتوانیم عکسی با عمق میدان دلخواه را انتخاب کنیم یا با استفاده از تکنیک انباشت فوکوس، چند عکس را با هم ترکیب کنیم تا کنترل بیشتری روی قسمتهای واضح و تار عکس داشته باشیم.
براکتینگ فلاش: در این روش، از شدتهای مختلف نور فلاش برای روشن کردن قسمتهای مختلف تصویر استفاده میشود. سپس عکسها را با هم مقایسه میکنیم و بهترین نورپردازی را انتخاب میکنیم.
براکتینگ تراز سفیدی: در این روش، تراز سفیدی دوربین را تغییر میدهیم تا رنگهای مختلفی در عکسها ایجاد شود.
براکتینگ ISO: در این روش، چند عکس با تنظیمات مختلف ISO گرفته میشود که باعث تغییر نوردهی عکسها میشود.
براکتینگ نوردهی و تنظیمات دوربین
سه عامل اصلی در نوردهی عکس نقش دارند که به آنها "مثلث نوردهی" میگویند: دیافراگم، سرعت شاتر و ISO. تغییر هر کدام از این سه عامل باعث روشنتر یا تاریکتر شدن عکس میشود. دیافراگم روی عمق میدان (میزان وضوح قسمتهای مختلف عکس) تأثیر میگذارد. سرعت شاتر روی وضوح عکس، بهخصوص در عکسهایی که سوژه در حال حرکت است، تأثیر دارد، اما روی سوژههای ثابت تأثیر زیادی ندارد. ISO هم میتواند باعث ایجاد نویز در عکس شود.
دوربینهای جدید، حالتهای مختلفی برای براکتینگ خودکار دارند. عکس زیر تنظیمات دوربین برای براکتینگ خودکار نوردهی را نشان میدهد که در آن، بین هر سه عکس، یک f-stop (واحد اندازهگیری دیافراگم) اختلاف وجود دارد.
براکتینگ نوردهی (Exposure Bracketing)
برای براکتینگ نوردهی، من توصیه میکنم از تغییر سرعت شاتر استفاده کنید. وقتی سوژه ثابت باشد و دوربین روی سهپایه قرار داشته باشد، تغییر سرعت شاتر مشکلی ایجاد نمیکند.
برای استفاده از براکتینگ خودکار نوردهی، باید تنظیمات دوربین را به خوبی بشناسید. بهترین حالت، استفاده از حالت دستی (Manual) است که در آن، شما سرعت شاتر، دیافراگم و ISO را به صورت دستی تنظیم میکنید. حالت دیگر، حالت اولویت دیافراگم (Aperture Priority) است که در آن، شما دیافراگم و ISO را تنظیم میکنید و دوربین به صورت خودکار سرعت شاتر را تعیین میکند.
میتوانید با استفاده از قابلیت جبران نوردهی (Exposure Compensation) هم براکتینگ انجام دهید، اما در این حالت باید هر عکس را به صورت دستی بگیرید.
براکتینگ نوردهی، در عکاسیهایی مانند منظره، خیابانی، معماری و املاک، به شما کمک میکند تا به کیفیت فنی بالاتر و همچنین بیان هنری بهتری برسید.
براکتینگ فوکوس (Focus Bracketing)
ابتدا سرعت شاتر، دیافراگم و ISO را برای عکسهایتان تنظیم کنید
سپس چند عکس با فوکوس در نقاط مختلف تصویر، از نزدیکترین نقطه تا دورترین نقطه، بگیرید. در نهایت، این عکسها را با هم ترکیب کنید تا یک عکس کاملاً واضح از ابتدا تا انتها داشته باشید. به این تکنیک، "انباشت فوکوس" یا "فوکوس استکینگ" میگویند.
برخی از دوربینهای جدید، این کار را به صورت خودکار و شبیه به براکتینگ نوردهی انجام میدهند. اما در برخی دیگر، باید از فوکوس دستی استفاده کنید و در هر عکس، فوکوس را کمی تغییر دهید. خیلی مهم است که در حین عکاسی، دوربین تکان نخورد.
براکتینگ فوکوس برای عکاسی ماکرو بسیار مهم است، زیرا لنزهای ماکرو عمق میدان بسیار کمی دارند. همچنین برای عکاسی منظره، وقتی میخواهید عمق میدانی بیشتر از آنچه با یک عکس میتوان گرفت، ثبت کنید، مفید است.
براکتینگ عمق میدان (Depth of Field Bracketing)
این روش شبیه به براکتینگ فوکوس است، با این تفاوت که به جای تغییر فوکوس، دیافراگم را تغییر میدهید تا عمق میدان تغییر کند. برای ثابت نگه داشتن نوردهی، باید سرعت شاتر یا ISO را تنظیم کنید.
بعد از عکاسی، در مرحله ویرایش عکس، مشخص میکنید که کدام قسمتها باید واضح و کدام قسمتها باید تار باشند. سپس با استفاده از تکنیک انباشت فوکوس، عکسها را با هم ترکیب میکنید تا کنترل بیشتری روی قسمتهای واضح و تار داشته باشید.
براکتینگ فلاش (Flash Bracketing)
برای براکتینگ فلاش، دو روش وجود دارد:
چند عکس با شدت نور متفاوت فلاش (چه فلاش روی دوربین و چه فلاش اکسترنال) بگیرید و سپس بهترین عکس را انتخاب کنید.
چند عکس با ترکیبهای مختلف نور محیط و نور فلاش پرکننده بگیرید و سپس بهترین ترکیب را انتخاب کنید.
برخی از دوربینها و فلاشهای اکسترنال، حالت براکتینگ فلاش دارند.
براکتینگ تراز سفیدی (White Balance Bracketing)
این نوع براکتینگ کمی متفاوت از بقیه است. در این روش، به هر عکس، دمای رنگ متفاوتی اختصاص داده میشود.
این تکنیک برای عکاسانی که با فرمت JPEG عکس میگیرند مفید است. اما اگر با فرمت RAW عکس میگیرید، میتوانید تراز سفیدی را به راحتی در نرمافزارهایی مانند لایتروم تغییر دهید.
براکتینگ ISO
وقتی دیافراگم و سرعت شاتر ثابت باشند، تغییر ISO باعث تغییر میزان نویز و نوردهی عکس میشود. این روش زمانی کاربرد دارد که بخواهید از نویز به عنوان بخشی از جلوه هنری عکس خود استفاده کنید.
همچنین، براکتینگ ISO برای عکاسی HDR (عکسهایی با دامنه دینامیکی بالا) مفید است. به عنوان مثال، اگر دیافراگم کاملاً بسته باشد و نخواهید سرعت شاتر را کاهش دهید، میتوانید ISO را براکت کنید.
چگونه برای HDR عکسها را براکت کنیم؟
قبل از شروع، برنامهریزی کنید و تصویری از نتیجه نهایی در ذهن خود داشته باشید.
اولین قدم، قرار دادن دوربین روی سهپایه است. این کار از جابجاییهای کوچک دوربین که میتواند هنگام ترکیب عکسها مشکل ایجاد کند، جلوگیری میکند. برای اطمینان بیشتر، میتوانید از یک کیسه شن سنگین (حدوداً ۲.۵ کیلوگرم) هم استفاده کنید و آن را دور پایههای سهپایه بپیچید یا از آن آویزان کنید تا ثبات بیشتری داشته باشد.
اکثر دوربینها حالت براکتینگ دارند. برای پیدا کردن نحوه فعال کردن آن، به دفترچه راهنمای دوربین خود مراجعه کنید.
تعداد عکسهای براکتشده را معمولاً روی سه یا پنج تنظیم کنید. برخی دوربینها تا ۹ عکس هم پشتیبانی میکنند. سپس میزان تغییر نوردهی بین عکسها را مشخص کنید (مثلاً یک یا دو استاپ یا حتی کسری از یک استاپ).
برای پیدا کردن بهترین تعداد عکس و تنظیمات براکتینگ، میتوانید به این نمودار ادوبی مراجعه کنید.
اگر دوربین روی حالت شاتر تأخیری (تایمر) تنظیم شده باشد، تمام عکسها را به صورت خودکار میگیرد. همچنین، استفاده از ریموت کنترل شاتر (سیمی یا بیسیم) توصیه میشود. این کار از لرزشهای جزئی دوربین که ممکن است هنگام فشار دادن دکمه شاتر ایجاد شود و باعث مشکل در ترکیب عکسها شود، جلوگیری میکند.
ترکیب عکسها در لایتروم
حالا که با انواع براکتینگ و نحوه انجام آن آشنا شدیم، وقت آن است که عکسها را وارد لایتروم کنیم تا آنها را ترکیب کنیم. تصویر زیر سه عکس براکتشده را در بخش Library لایتروم نشان میدهد که با استفاده از براکتینگ خودکار نوردهی گرفته شدهاند.
بعد از اینکه عکسها را وارد لایتروم کردید، عکسهایی که میخواهید با هم ترکیب کنید را انتخاب کنید. از منوی Photo (عکس)، گزینهی Photo Merge (ادغام عکس) و سپس HDR را انتخاب کنید.
پنجرهی پیشنمایش HDR Merge Preview باز میشود. در این پنجره، گزینههای Auto Align (تراز خودکار) و Auto Tone (تنظیم خودکار تُن) را میبینید. اگر دوربین شما در هنگام گرفتن عکسها ثابت بوده (مثلاً روی سهپایه بوده)، نیازی به فعال کردن Auto Align نیست. این گزینه عکسها را دقیقاً روی هم تراز میکند. گزینهی Auto Tone هم رنگها و تُنهای عکس را به صورت خودکار تنظیم میکند تا یکدست شوند. میتوانید این گزینهها را فعال یا غیرفعال کنید.
گاهی اوقات ممکن است در پیشنمایش عکس، قسمتهایی را ببینید که کمی شفاف یا سایهدار به نظر میرسند. این حالت را Ghosting (شبحوارگی) مینامند که معمولاً به دلیل حرکت جزئی سوژهها یا دوربین بین عکسها اتفاق میافتد. برای دیدن محل دقیق این مشکل، گزینهی Show Deghost Overlay (نمایش پوشش حذف شبح) را فعال کنید. سپس میتوانید با انتخاب گزینههای None (هیچ)، Low (کم)، Medium (متوسط) یا High (زیاد)، میزان حذف این شبحوارگی را تعیین کنید.
گزینهی Create Stack (ایجاد پشته) عکسهای براکتشده و عکس HDR نهایی را در یک گروه قرار میدهد تا مدیریت آنها آسانتر باشد. در نهایت، روی دکمهی Merge (ادغام) کلیک کنید تا عملیات ادغام عکسها انجام شود.
عکسی که از ادغام تصاویر براکتشده به دست میآید، جزئیاتی را در صحنههای با کنتراست بالا نشان میدهد که حسگر دوربین در حالت عادی و با یک عکس نمیتواند ثبت کند.
جایگزینهایی برای لایتروم: فوتوماتیکس، لومینار نئو و انفوز
نرمافزار فوتوماتیکس به عکاس این امکان را میدهد که از طریق افزونهی آن برای Capture One، چند عکس براکتشده را انتخاب کند و آنها را در نرمافزار Photomatix Pro به عکس HDR تبدیل و ادغام کند، تنظیمات لازم را روی عکس HDR انجام دهد و سپس آن را در کاتالوگ Capture One ذخیره کند. این نرمافزار، طیف گستردهای از تُنها و سبکهای HDR را برای خلق عکسهای جذاب در اختیار کاربر قرار میدهد.
لومینار نئو (که قبلاً با نام Aurora HDR شناخته میشد) از هوش مصنوعی و تکنیک Tone Mapping (نگاشت تُن) برای افزایش محدوده دینامیکی تصاویر استفاده میکند. با ادغام چند عکس، میتوانید تمام جزئیات در سایهها و نقاط روشن را ثبت کنید. با وجود اینکه کار با آن به سادگی لایتروم نیست، اما عکاسان حرفهای آن را بسیار تحسین میکنند و ابزارهای قدرتمند آن برای ادغام و ویرایش عکسها را میستایند.
انفوز یک پلاگین متنباز برای لایتروم است که میتواند چند عکس با نوردهیهای مختلف را برای ایجاد تصاویری واقعی با محدوده دینامیکی وسیعتر، با هم ترکیب کند. همچنین میتواند چند عکس با نقاط فوکوس مختلف را برای افزایش عمق میدان ترکیب کند که این ویژگی برای عکاسی ماکرو ضروری است. علاوه بر این، انفوز میتواند چند عکس از یک صحنه در شب را نیز با هم ترکیب کند و تصویری با نوردهی طولانیتر از آنچه با یک عکس میتوان گرفت، ایجاد کند.
نحوه انباشت فوکوس تصاویر در لایتروم و فتوشاپ
انباشت فوکوس (Focus Stacking) یک تکنیک بسیار مهم در عکاسی، بهخصوص عکاسی ماکرو است. این تکنیک برای عکاسی منظره، محصول، غذا، دکوراسیون داخلی و هر نوع عکاسی دیگری که در آن وضوح کامل تمام قسمتهای تصویر مهم باشد، بسیار مفید است.
در تصویر زیر، یک ترکیببندی مشابه با شش عکس براکتشده با نقاط فوکوس مختلف گرفته شده است.
برای انباشت فوکوس، ابتدا عکسهایی که نقاط فوکوس متفاوتی دارند را در لایتروم باز کنید. در بخش Library (کتابخانه)، عکسهایی که میخواهید با هم ترکیب کنید را انتخاب کنید.
سپس از منوی Photo (عکس)، گزینه Edit In (ویرایش در) و بعد از آن Open as Layers in Photoshop (باز کردن به عنوان لایه در فتوشاپ) را انتخاب کنید تا عکسها به صورت لایه لایه در فتوشاپ باز شوند.
در فتوشاپ و در پنل Layers (لایهها)، تمام لایهها را انتخاب کنید. سپس از منوی Edit (ویرایش)، گزینه Auto-Align Layers (تراز خودکار لایهها) را انتخاب کنید. در پنجرهای که باز میشود، گزینه Auto (خودکار) را انتخاب و روی OK کلیک کنید تا لایهها دقیقاً روی هم قرار بگیرند.
حالا از منوی Edit (ویرایش)، گزینه Auto Blend Layers (ترکیب خودکار لایهها) را انتخاب کنید. در پنجرهای که باز میشود، گزینه Stack Images (انباشت تصاویر) را تیک بزنید و روی OK کلیک کنید. فتوشاپ به صورت خودکار قسمتهای واضح هر لایه را با هم ترکیب میکند.
حالا تصویر نهایی که از ترکیب لایهها به دست آمده، در پنجره اصلی فتوشاپ و همچنین در بالای پنل Layers (لایهها) نشان داده میشود.
نتیجهی ترکیب شش عکس در تصویر زیر نشان داده شده است. همانطور که میبینید، سه شیء اصلی کاملاً واضح هستند، در حالی که پسزمینه تار باقی مانده است.
نکات پایانی در مورد براکتینگ
براکتینگ یک راهحل جادویی برای همه موقعیتها نیست و نمیتواند جایگزین مهارت عکاسی و دانستن اصول درست عکس گرفتن شود. برای مثال، اگر در زمینه عکاسی ورزشی یا حیات وحش فعالیت میکنید، براکتینگ ابزار مناسبی برای شما نخواهد بود.
اما برای عکاسان منظره و همچنین عکاسانی که در زمینههایی مانند ماکرو، عکاسی محصول یا عکاسی املاک فعالیت میکنند، براکتینگ میتواند راهحلی بسیار کارآمد برای رفع برخی مشکلات باشد.
براکتینگ نوردهی، یعنی گرفتن چند عکس با نوردهیهای متفاوت و سپس ترکیب آنها در نرمافزارهای ویرایش عکس برای ایجاد تصاویر HDR، امکانات خلاقانهی بیشتری را در اختیار شما قرار میدهد. براکتینگ فوکوس هم باعث میشود که تمام قسمتهای تصویر، از جلو تا عقب، کاملاً واضح باشند. این کار با ترکیب چند عکس که هر کدام روی قسمتهای مختلف سوژه فوکوس کردهاند، انجام میشود. انواع دیگر براکتینگ هم وجود دارند که ممکن است برای سبک عکاسی شما مناسب باشند.
این تکنیک ارزش یادگیری را دارد. امیدوارم این مقاله اطلاعات لازم برای استفاده از براکتینگ و بهبود مهارتهای عکاسی شما را فراهم کرده باشد.
